Milton Erickson z rodziną
Milton Erickson – psychiatra, psycholog, psychoterapeuta, urodził się 5.12.1901 w górniczym miasteczku Aurum w Newadzie.
„Szkołę średnią ukończyłem w czerwcu 1919 roku. W sierpniu usłyszałem, jak w sąsąsiednim pokoju trzech lekarzy mówiło do mojej matki: „Do rana chłopiec umrze” (Pierwszy atak polio Erickson miał w wieku 17 lat) Byłem normalnym chłopcem i nie przyjąłem tego do wiadomości. Miejscowy lekarz w celu konsultacji skontaktował się z dwoma innymi lekarzami z Chicago i razem zakomunikowali mojej matce: „ Do rana chłopiec umrze”. Byłem wściekły. Powiedzieć matce, że jej syn do rana umrze! To nie do pomyślenia! Wkrótce pobladła matka weszła do mojego pokoju. Myślała, że jestem w malignie, gdyż upierałem się żeby przysunęła starą komodę i umieściła ją w innym kącie obok łóżka. Uczyniła to, a ja mówiłem jej nadal, aby przemieszczała ją do przodu i do tyłu, aż poczułem się usatysfakcjonowany. Ta komoda zasłaniała mi widok przez okno, a ja pomyślałem sobie, że niech mnie szlag trafi, jeśli miałbym umrzeć, nie oglądając wschodu słońca! Widziałem go tylko w połowie. Byłem nieprzytomny przez trzy dni. Nie powiedziałem matce. Ona nie powiedział mnie.”
Sidney Rosen, Mój głos podąży za tobą – Terapeutyczne metafory Miltona H. Ericksona
Góra Squaw Peak – ławeczka Miltona Ericksona
Fragment listu Elizabeth Erickson do studenta, który po ataku polio zwrócił się do niej o poradę.
„Mój zmarły mąż, Milton H.Erickson, przeszedł pierwszy atak polio w wieku 17 lat, w roku 1919. Infekcja był bardzo poważna. Mąż był całkowicie sparaliżowany, mógł jedynie mówić i poruszać oczami. Zdawał sobie sprawę, że lekarze nie dają mu żadnych szans. Przebywał w domu na farmie, pielęgnowany przez matkę i mieszkającą tam na stałe pielęgniarkę. Kiedy paraliż nieco ustąpił, pielęgniarka na własną rękę rozpoczęła terapię spopularyzowana później (mimo sprzeciwu wielu lekarzy) przez australijską pielęgniarkę, siostrę Kenny. Opracowała system gorących okładów, masaży i poruszania sparaliżowanych kończyn, połączony z motywowaniem pacjenta do współpracy. Milton ze swej strony opracował system koncentracji umysłu na minimalnych ruchach, które powtarzał wielokrotnie używając siły woli. Kiedy odzyskał już trochę siły fizycznej, wykorzystywała każda sposobność do ćwiczenia coraz większych grup mięśni, aby je wzmocnić; następnie nauczył się chodzić o kulach, a także jeździć na rowerze. W końcu zdobywszy conoe, trochę podstawowych zapasów, sprzętu biwakowego i parę dolarów, zaplanował trwającą całe lato wyprawę, której trasa rozpoczynała się u brzegu jeziora niedaleko miasteczka uniwersyteckiego Uniwersytetu w Wisconsin, później wiodła w dół Mississippi aż do St. Louis i powracała w górę rzeki tą samą drogą. W wyprawie miał mu towarzyszyć przyjaciel, który jednak wycofał się w ostatniej chwili. Milton, pomimo fizycznego upośledzenia zdecydował się wyruszyć bez niego, nie mówiąc rodzicom, że płynie sam. Przeżył wiele przygód i nauczył się radzić sobie z niezliczonymi problemami. Spotkał wielu ciekawych ludzi, niektórzy z nich byli mu pomocni. Wrócił z wyprawy w o wiele lepszym zdrowiu, z silnie rozwiniętymi mięśniami ramion, gotowy do nauki w szkole średniej i do studiów medycznych. Wiele lat później powiedział mi, że, że tak duża utrata mięśni, głównie po prawej stronie ciała, doprowadziłaby normalnie do nierównego ułożenia ramion (lewe byłoby wyraźnie wyżej) i widocznego skrzywienia torsu. Jedynie wysiłkiem fizycznym, ćwicząc przed lustrem , udało mu się wyrównać położenie ramion, zwiększając przy tym znacznie skrzywienie kręgosłupa. Stanowiło ono nieuchronną konsekwencję polio, ale w innym przypadku byłoby dużo mniejsze. Erickson czuł, że wygląd bardziej zbliżony do normalnego jest wart takiego wysiłku. Podczas II wojny światowej przeszedł dokładne badania lekarskie, mające stwierdzić czy może służyć jako oficer medyczny. Zdjęcie rentgenowskie kręgosłupa zostało wówczas przyjęte z podziwem i niedowierzaniem przez komisję lekarską. Mimo, że Milton odczuwał uzasadnioną dumę ze swego osiągnięcia, z perspektywy czasu wydaje się, że miało ono długoterminowe efekty uboczne. Kiedy był już w starszym wieku, jeden z jego lekarzy powiedział mi, że przynajmniej niektóre z powracających okresów całkowitej utraty sprawności fizycznej, postępujący zanik mięśni oraz potworny ból mogły być spowodowane przez ułożenie kości skrzywionego kręgosłupa, pogłębione przez zmiany artretyczne, które prowadziły do ucisku i dalszej degeneracji pozostałych nerwów rdzenia kręgowego. Po raz pierwszy spotkałam Miltona w 1935 roku, w 1936 wzięliśmy ślub. Był wówczas pełnym wigoru, aktywnym mężczyzną, wyraźnie utykającym na prawą nogę. Chodził z laską, ale mógł w ten sposób pokonywać duże odległości. Miał szerokie, silne ramiona. Zdarzały mu się krótkie okresy bólu w mięśniach i stawach, ale aż do roku 1940 nie przypominam sobie nic poważnego.(…)”
Jeffrey K. Zeig, Spotkania z Ericksonem
Poradnia on-line 