Origami

walentynkowe serca

Łatwe do wykonania, a efekt zachwycający.  Sposób wykonania:

Inspirację znalazłam na http://feltik.wordpress.com

KONTEKST

Origami polega na zaginaniu papieru wzdłuż prostych linii we wszystkich kierunkach. W efekcie tych działań otrzymujemy jakąś formę – żuraw, irys, gwiazdka, pudełko, pies….. Co jest potrzebne, aby składać origami? Przede wszystkim papier. W naszych sklepach można kupić specjalny papier do origami. Paczka zawiera 100 sztuk gotowych, równo pociętych, kwadratowych arkuszy o wymiarach 20 x 20cm. Dzięki takiemu rozwiązaniu unikamy konieczności przygotowywania papieru, mierzenia, przycinania. Bardzo ważne jest aby papier do składania był dokładnie przycięty. Chodzi o zachowanie kątów prostych. Niedokładnie przycięcie arkusza wyjściowego utrudnia składanie, znacząco wpływa na efekt końcowy, w niektórych sytuacjach uniemożliwiając nawet złożenie formy. Jeszcze innym argumentem przemawiającym za tym rozwiązaniem jest estetyka figurek wykonanych z tego papieru. Ma on odpowiednią grubość, jest podatny na wykonywanie zagięć i ma piękne kolory. Po stronie minusów są finanse oraz fakt, że kartki z obu stron mają ten sam kolor. Lepiej będzie rozpocząć przygodę z origami używając papieru dwukolorowego, takiego który na przykład pokolorowany jest tylko z jednej strony. Składając formy z papieru dwukolorowego łatwiej jest rozpoznawać sposób wykonywania kolejnych zagięć. Do wykonania niektórych figur nadaje się tylko papier dwukolorowy, inaczej tracą one swój wyraz. Równie dobrze do składania origami nadaje się papier kolorowy, kolorowe gazety, papier ksero, serwetki, kartki z kalendarzy lub dostarczanych do naszych domów reklam. Origami można składać naprawdę z wszystkiego. Niektórzy pasjonaci tej sztuki składają karty wizytowe, bilety, banknoty….. Są papiery o większej elastyczności, nie zachowujące zbyt dokładnie zagięć, rozprężające się. Im cieńszy papier tym mniejszy powinien być arkusz wyjściowy. Arkuszem wyjściowym do składania origami może być: kwadrat, prostokąty o różnych proporcjach boków, trójkąt prostokątny, niepełny kwadrat, pięciokąt regularny….Spotkałam się także z origami wykonywanym z kółek; kółka o różnej średnicy zagina się i konstruuje z nich formę, którą przykleja się do kartki papieru. Używa się małej ilości kleju aby forma była swobodna i wypukła. Jest to ciekawa propozycja dla młodszych dzieci, szczególnie tych które mają problemy z rysowaniem. Zasługuje na zainteresowanie ze względu na walory estetyczne – powstałe prace są bardzo piękne. Można przy tym używać papieru gazetowego lub jakichkolwiek makulatury. Ja jednak preferuję tradycyjne origami, to bez kleju i nożyczek. Są tylko moje dłonie, kartka papieru i sto mil ciszy……..

filmik który pokazuje jak go wykonać

http://patrz.pl/filmy/jak-zrobic-przestrzenna-kule-origami

Bardzo dziękuję autorowi za udostępnienie fotografii tego cuda 🙂

Najwygodniejszą pozycją do składania origami jest siedzenie przy jakimś pulpicie. Na początku składania ważną rolę odgrywają diagramy ilustrujące kolejne działania. W księgarniach jest dość dużo książek w całości lub w części poświęconych sztuce origami. Prawdziwą kopalnią pomysłów jest także intemet. Wystarczy w jakiejkolwiek wyszukiwarce wpisać hasło „origami ” aby uzyskać adresy stron poświęconych tej tematyce. Niektórzy autorzy demonstrują tylko fotografie gotowych modeli, inni zamieszczają diagramy będące opisem wykonania oraz filmy instruktażowe i to lubię najbardziej. Są to niestety strony anglojęzyczne.

Origami doskonali sprawność manualną i precyzję palców, rozwija pamięć wzrokową, wyobraźnię i orientację przestrzenną, ćwiczy spostrzegawczość, koncentrację uwagi, umiejętność planowania i organizacji działań. Są to funkcje intelektualne leżące u podstaw nauki czytania i pisania. Przede wszystkim jednak origami stwarza możliwość odniesienia sukcesu, który nie jest gdzieś w odległej przyszłości lecz w zasięgu ręki, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Złożenie formy daje ogromną radość. Każdy z tych sukcesów uskrzydla i jest zasobem mogącym neutralizować negatywne doświadczenia i ponoszone porażki w innych dziedzinach. Bo jeśli mogę odnieść sukces w jednej dziedzinie to mogę także w innej. To bardzo ważne dla dziecka, to dzięki takim małym sukcesom kształtuje się poczucie własnej wartości.

CZŁOWIEK

System pierwotnej reprezentacji to preferowana przez osobę modalność sensoryczna. Wydawać się może, że najłatwiej będzie składać origami osobom u których dominuje system kinestetyczny. Pod opuszkami palców wyczuwasz fakturę papieru, jego grubość, twardość. Aby wykonać różne zagięcia musisz umiejętnie dozować nacisk na papier, odpowiednio napinając mięśnie ręki. Ta praca wymaga sprawności manualnej i precyzji ruchów palców. Ale origami w równym stopniu co dotyk angażuje system wzrokowy. Patrzysz na kartkę papieru, widzisz jej kolor, wielkość, położenie. Masz też jakieś bardziej lub mniej sprecyzowane wyobrażenie tego co zamierzasz złożyć. Korzystasz z diagramu lub z obrazu utrwalonego w pamięci wzrokowej. Zamykasz oczy i okazuje się, że choć to niełatwe to jednak możesz składać z zamkniętymi oczami. Kiedy dłonie są zajęte wykonywaniem zagięć, oczy śledzą wykonywaną pracę, możesz usłyszeć szelest papieru, własny oddech a nawet bicie swego serca. Podczas składania zazwyczaj toczy się też pewien rodzaj dialogu wewnętrznego, gdzie kolejnym krokom, sekwencjom działania przypisywane są jakieś słowa – skojarzenia. Tak więc nawet słuchowa reprezentacja jest zaangażowana w ten proces. Nauka składania zależna jest od podstawowych wzorców przekonań. Dla niektórych osób ważne będzie aby ktoś im pokazał jak wykonuje się formę, innym potrzebny będzie schematyczny rysunek ilustrujący kolejność działań. Jeszcze inni będą potrzebować instrukcji słownych, wyjaśnień, tłumaczenia. Proponuję rozpoczęcie pracy od nauczenia się sposobu wykonania kilku podstawowych baz origami. Baza to pewna figura wykonana z kilku lub kilkunastu zagięć arkusza papieru, która stanowi początek dla składania różnorodnych form. Podstawowe bazy: baza lody, baza dwa kwadraty, baza dwa trójkąty, baza ptasia, baza drzwi, baza ryba, baza żaba. Bazy są w nauce origami tym czym w nauce języka słowa. Znając je można konstruować dowolne formy i realizować własne pomysły.

Film instruktażowy pokazuje jak z prostokątnej kartki uzyskać kwadrat, jak wykonać bazę dwa kwadraty, bazę ptak i w efekcie żurawia!

CZAS

Każdy człowiek w swoisty dla siebie sposób pojmuje czas tworząc jego wewnętrzną reprezentację. Czas to ta chwila, która jest teraz, to przeszłość i przyszłość. Niektórzy ludzie nastawieni są przede wszystkim na przeszłość, lubią wspominać, rozpamiętywać, analizować wydarzenia, które dobiegły końca. Inni wybiegają myślą daleko w przyszłość, snują dalekosiężne plany, wyobrażają sobie przyszłe wydarzenia. Jeszcze inni zanurzeni są w teraźniejszości, rozkoszują się tym co teraz nie myśląc o całej reszcie. Generalnie ludzie z kręgu kultury wschodniej zorientowani są bardziej na teraźniejszość, są  jakby zanurzeni w czasie. Dla nich czas jest teraz, w tej chwili. Ludzie zachodu doświadczają czasu jako kontinuum : przeszłość, teraźniejszość, przyszłość. Taka orientacja pozwala na lepsze planowanie i gospodarowanie czasem, ale odbiera jakąś cząstkę spontaniczności, zabawy, elastyczności. Orgiami to z jednej strony zanurzenie w czasie, a z drugiej bardzo wyraźna, kodowana kolejnymi zagięciami, droga przez czas. Ześrodkowanie uwagi na niewielkim wycinku rzeczywistości oraz zaangażowanie wszystkich zmysłów sprawia, że tu i teraz  staje się na chwilę jedyną realnością. Daje to możliwe zapomnienia o wszystkich ważnych sprawach i zrelaksowania się. Jednocześnie samo składanie, obserwacja zmian zachodzących w kartce papieru daje dobre poczucie upływającego czasu – teraz poprzedza niedaleka przeszłość, kiedy kartka była jeszcze zupełnie gładka bez zagięć; jest też jakieś potem w postaci wyobrażenia gotowego efektu naszej pracy. Droga przez czas od przeszłości do przyszłości jest historią składania tej właśnie kartki, historią krótką trwającą zaledwie kilkanaście minut. Jest to jednocześnie doświadczenie wszystkich aspektów czasu.  Najważniejsze jest jednak tu jednak teraz – oznacza to, miejsce, czas i wolę składania. Warto przy okazji zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt czasu – historię origami. Nie wiadomo kiedy i kto zapoczątkował tradycję składania papierowych figurek. Pewne jest natomiast, że mogło to nastąpić dopiero po wynalezieniu papieru. Po raz pierwszy otrzymano papier w Chinach, jako pozostałość po myciu jedwabnej waty. Ponieważ jedwab był drogi Chińczycy zaczęli do produkcji papieru używać włókien morwy i łodyg bambusa. Wynalezienie tych składników źródła przypisują mandarynowi Tsaj – Lunowi (około 105r.ne.). Tajemnica produkcji papieru była zazdrośnie strzeżona przez prawie 700 lat. Około VII wieku n.e. Japonia zaczęła kontaktować się z Chinami i oprócz różnych towarów zaczęto sprowadzać także papier, który był towarem bardzo drogim. Japończycy przyozdabiali swoich bogów w papierowe symbole boskości. W początkowym okresie było więc origami sztuką o charakterze sakralnym. Na przełomie VII i VIII wieku Japończycy opracowali własną technikę wyrobu papieru co umożliwiło pełny rozkwit origami, także jako sztuki o charakterze świeckim, użytkowym. W 1797 roku wydano w Japonii pierwszy podręcznik origami, który zawierał 49 sposobów składania żurawia. Żuraw jest w Japonii symbolem życia i szczęścia. Kiedy ktoś jest bardzo chory, krewni i przyjaciele modlą się o jego zdrowie i składają 1000 papierowych żurawi. Żuraw jest też często symbolem origami. Origami znaczy po Japońsku składanie papieru i wywodzi się od słów ori – składanie, zaginanie, kami – papier . Słowo karni oznacza też w języku japońskim boską istotę, ożywiającego ducha. Prawdopodobnie etymologia tego słowa wywodzi się z pojęć „nad” i „ponad”, a więc tego co jest wyższe zarówno w sferze fizycznej jak i duchowej. Z czasem przez połączenie ori i kami powstało jedno słowo – origami, gdzie „k” zmieniło się na „g” dla łatwiejszej wymowy. Wielki rozkwit popularności sztuki origami nastąpił po drugiej wojnie światowej. Dziś dzieci japońskie uczą składania papieru w szkołach i w przedszkolach. Wykonanie jakiejkolwiek formy nie zajmuje więcej niż kilka lub kilkanaście minut. Może wyjątkiem jest origami modułowe, gdzie wykonanie kilkudziesięciu modułów pochłania trochę więcej czasu. Oczywiście w miarę składania, czas potrzebny na wykonanie danej formy ulega skróceniu.Trawestując popularne powiedzenie „czas czyni mistrza”. Niewątpliwie możliwość uzyskania w ciągu stosunkowo krótkiego czasu ptaka, pudełka, gwiazdki, dinozaura itp. czyni origami niezwykle atrakcyjnym zajęciem dla dzieci, które z reguły są niecierpliwe. Czas jest niełaskawy dla papierowych figurek – tracą kolory, ulegają odkształceniu i deformacji. Jednocześnie te właśnie ich atrybuty – nietrwałość,delikatność, ulotność jest odzwierciedleniem realnego świata, przemijania i przemian w nim zachodzących. Podobnie jak te papierowe, więdną przecież prawdziwe kwiaty. Nie zmienia to faktu, że pamiętamy ich wygląd, zapach, kolory…. Tym co ostatecznie okazuje się trwałe jest nasza pamięć w której ożywają ludzie i wydarzenia należące do czasu przeszłego.

DZIAŁANIE

Origami to aktywność. Podczas gdy w wielu dziedzinach możemy pozwolić sobie na bierność lub jedynie na reagowanie na bodźce zewnętrze, składając origami jesteśmy zobligowani do postawy aktywnej. Mamy do dyspozycji kartkę papieru, która w żaden sposób nie wywiera na nas wpływu, nie inicjuje działań, nie złoży się sama. To my jesteśmy podmiotem działającym. To w naszej kompetencji jest to co z tej kartki powstanie. Przez cały czas od początku do końca składania jesteśmy aktywni. Wielcy kreatorzy origami twierdzą, że podczas składnia pomiędzy kartką, a twórcą zachodzi pewna relacja, nawiązuje się pewien rodzaj dialogu. W pewnym sensie reagujemy na fakturę, grubość, załamania papieru i podążamy za nim. Jeśli przyjmiemy, że w swoich działaniach motywowani jesteśmy przez możliwość osiągnięcia jakiegoś celu, albo przez unikanie pewnych niepożądanych stanów to podczas wykonywania origami zdecydowanie dominuje ten pierwszy wzorzec. W metaforze drogi wyglądałoby to tak, że niektóre osoby wyruszają z miejsca A do B ponieważ chcą znaleźć się w miejscu B, inne chcą jak najszybciej opuścić A. Jest wiele działań które w swojej najgłębszej istocie nastawione są na unikanie pewnych niechcianych konsekwencji. Są osoby dla których ten wzorzec postępowania jest dominujący. Dla kogoś takiego origami może być sposobem uniknięcia nudy, odwrócenia uwagi od czegoś co ma do zrobienia. Kiedy zaczyna składać może być motywowana chęcią szybkiego zakończenia pracy. Efekt końcowy składania gratyfikowany jest uzyskaniem gotowej formy. Następuje to stosunkowo szybko. W przypadku drogi DO nagroda jest jeszcze większa i sprawia większą satysfakcję. Origami wymaga koncentracji na szczegółach. Na początku trzeba się sporo natrudzić by zagięcia były precyzyjne, dokładne, by wiedzieć, co po czym następuje. Ale wszystko na początku jest trochę trudne nim stanie się łatwe. Już po kilku próbach te same zagięcia, które sprawiały nam trudność wykonujemy niemal automatycznie. Jest to ten etap uczenia, który określa się jako nieświadomą kompetencję – robię coś dobrze i nawet nie zastanawiam się jak to robię, po prostu robię. Nim to nastąpi trzeba jednak pracować z diagramem i skupiać się na szczegółach, detalach, małych fragmentach rzeczywistości. Przypomina to trochę naukę czytania i pisania – litery, sylaby, wyrazy, zdania, a ostatecznie czytanie grubej książki. Ja lubię na początku książki zajrzeć na ostatnią stronę i poznać zakończenie. To zakończenie stanowi później jakby magnes przyciągający mnie do zakończenia. Dla kogoś innego byłoby to zachowanie burzące całą przyjemność czerpaną z czytania. Niektórzy ludzie lubią zaczynać od ogółu, lubią koncentrować się na rzeczach ogólnych i wychodząc od nich dochodzić do wniosków szczegółowych, odnoszących się do konkretnych sytuacji. Inni zaczynają od szczegółów, które gromadzą i na ich podstawie wyprowadzają wnioski ogólniejsze. Dla osób preferujących ten drugi typ poznawczy składanie origami będzie banalnie proste, trafiające w ich styl działania. Ich prace będą perfekcyjne, dokładne, dopieszczone. Kiedy oglądam zdjęcia z origami modułowym to mam wrażenie, że tworzą je właśnie osoby, u których dominuje typ poznania ukierunkowany na szczegóły. Jednocześnie osoby zbytnio koncentrujące się na szczegółach mogą mieć problemy z odczytywaniem diagramów, z dostrzeganiem następnych kroków w sekwencji, z dostrzeganiem związków pomiędzy kolejnymi operacjami. Osoby o nastawieniu ogólnym pociągane przez silną potrzebę ujrzenia efektu całościowego mogą wykonywać prace mniej staranne, dokładne, estetyczne, przynajmniej na początku składania. Z pewnością jednak znacznie szybciej zaczynaj ą przekraczać ramy wyznaczone diagramami i tworzyć własne wzory. Zawsze kiedy rozpoczynamy pracę nad nowym modelem, niezależnie od tego czy posługujemy się diagramem czy też robimy z pamięci mamy jakąś wizję końcowego efektu lub przynajmniej jednego lub dwóch kroków do przodu. Może nawet nie chodzi o konkretne kroki, a bardziej o zdolność przewidywania skutków naszych działań. Czasem rozpoczynając zabawę z kartką zupełnie nie mam pomysłu co złożę. I jakby na ironię to właśnie w takich momentach udaje mi się wymyślić coś nowego lub odkryć jakieś ciekawe rozwiązania. Każda z dwu części naszego mózgu funkcjonuje trochę inaczej. Prawa półkula mózgowa widzi obraz jako całość, jej spojrzenie jest holistyczne, całościowe. W prawej półkuli (u praworęcznych osób) umiejscowione są twórcze, niewerbalne procesy umysłowe. Z kolei lewa półkula mózgowa myśli logicznie, przyczynowo – skutkowe, analizuje, postrzega linearnie. Myślenie linearne oznacza postępowanie z „A” do „B”, z „B” do „C”. Myślenie całościowe to bezpośrednia droga z „A” do „C” Myślenie linearne to dochodzenie do czegoś krok po kroku według przyjętej procedury – widzę poszczególne zagięcia lecz nie dostrzegam kształtu jaki ma w tej chwili kartka. Myślenie globalne – widzę kształt kartki lecz nie dostrzegam poszczególnych zagięć. Wartością origami jest to, że angażuje jednocześnie oba style myślenia. Innym pożytecznym modelem do opisu stylu myślenia lub działania jest preferowanie opcji lub procedur. Opcje to możliwość dokonywania różnych wyborów, procedury to postępowanie według ściśle ustalonego schematu. Niektórzy ludzie lubią procedury i potrafią ściśle się do nich stosować. Inni lubią mieć wybory i za każdym razem nawet tę samą czynność wykonują nieco inaczej. Origami stwarza wiele możliwości wyborów

• Możesz użyć papieru o różnych kształtach : kwadrat, prostokąt, trójkąt, pięciokąt, kółko
• Możesz użyć papieru o różnej fakturze, grubości i kolorze
• Możesz rozpocząć od bazy dwa kwadraty, ptak, dwa trójkąty, żaba, ryba, lody, drzwi…
• Możesz składać według diagramu lub według fantazji

Origami to mnóstwo opcji, które dają poczucie swobody w poruszaniu się po ograniczonym obszarze. Ryzykujemy niewiele, jeśli coś się nie uda, po prostu bierzemy następną kartkę papieru i próbujemy jeszcze raz. Procedury wykonywania poszczególnych form są jasne i przejrzyste, jeśli coś pominiemy musimy cofnąć się i naprawić błąd. Nie ma tu miejsca na niedokładność, bylejakość, powierzchowność. Jeśli pominiemy jakiś krok nie otrzymamy pożądanego efektu w postaci zaplanowanej figurki. Tak więc zarówno osoby nastawione na procedury, lubiące poruszać się według ściśle określonego schematu działania, jak i ci którzy w działaniu potrzebują możliwości wyboru znajdą w origami coś dla siebie.

ŚWIAT NIE JEST PŁASKI

To zadziwiające i fascynujące jak płaska kartka papieru przeobraża się w formę przestrzenną. Czegoś równie niezwykłego doświadczamy podczas oglądania stereogramów – mam tu na myśli trójwymiarowe obrazki, gdzie pod przypadkową plątaniną kropek, kresek, rysunków, przy odpowiednim ustawieniu oczu ujrzeć można ukryty w głębi trójwymiarowy obraz. Podczas oglądania stereogramów można sobie najpełniej uświadomić fakt, że posiadamy dwoje oczu i że obraz który widzimy jest wypadkową obrazów dostrzeganych przez każde z nich.

Oczy osadzone są w odległości paru centymetrów od siebie, dlatego każde z nich patrzy na świat z innej perspektywy i przesyła do mózgu inny obraz. Dopiero mózg skleja je w jeden, już trójwymiarowy! Mózg rozpoznaje odległości na podstawie różnic w obrazach dostarczonych do niego przez lewe i prawe oko. Obiekty, które są bliżej nas są bardziej przesunięte niż te dalsze. Można to sprawdzić w prosty  sposób: wyciągasz przed siebie rękę z wystawionym kciukiem. Popatrz lewym a potem prawym okiem. Z pewnością zauważysz , że za każdym razem kciuk był na tle innych przedmiotów. W ten sposób możesz też sprawdzić, które z Twoich oczu jest dominujące. Wyceluj kciukiem w jakiś punkt w przestrzeni patrząc dwoma oczami. Zamknij prawe, a następnie lewe oko i sprawdź kiedy kciuk jest ustawiony dokładnie na wybranym przez ciebie punkcie. U osób praworęcznych dominuje zwykle oko prawe. Oglądanie stereogramów jest fascynującą zabawą. Nagle płaska kartka papieru przestaje być płaska, nabiera głębi i widzimy coś czego jeszcze przed chwilą nie widzieliśmy. Podobnie rzecz ma się z origami. Kiedy obserwujemy skomplikowane formy zadajemy sobie pytanie w jaki sposób płaska kartka przeobraziła się w coś tak skomplikowanego. I być może tkwi tu jakaś część odpowiedzi na pytanie o popularność origami wśród dzieci – origami uchyla rąbka tajemnicy funkcjonowania naszego umysłu. Filmik u dołu ilustruje wykonanie prostego pudełka w kształcie gwiazdki.

Origami modułowe polega na budowaniu regularnych konstrukcji z większej ilości jednakowych elementów – modułów. Można budować wielościany, piramidy, sześciany, czworościany, równoległościany, rombosześciany itp. Arkuszem wyjściowym może być zarówno kwadrat jak i prostokąt. Film pokazuje sposób wykonania modułu z kwadratowej kartki papieru. Moduł sam nie tworzy żadnej figury, jest częścią większej całości. Jest prosty do wykonania, dlatego łatwo dojść do wprawy przy jego składaniu.

Składanie modułów może okazać się na początku dość trudne. Warto zaczynać od łączenia ze sobą trzech modułów, później czterech i tak dalej. Origami modułowe posiada walor twórczy, można konstruować bardzo różne bryły. Jest tu dużo miejsca na pomysłowość i własną inwencję. Moduły łączymy nie używając kleju, jednak przy łączeniu bardziej skomplikowanych form pomocne mogą być spinacze biurowe, które po złożeniu całej formy okażą się niepotrzebne. Origami modułowe rozwija wyobraźnię i orientację przestrzenną. Aby zdać egzamin do wyższych szkół artystycznych w Japonii trzeba wykazać się umiejętnością składania origami. Także architekci i projektanci wnętrz mają w procesie kształcenia zajęcia z origamii. Nawiązują do origami, kształtując estetyczny wygląd domów i mieszkań.

UWAGA

Nasza uwaga kierowana jest na zewnątrz odbierając bodźce z otaczającego świata lub do wewnątrz, nastawiona na proces wewnętrznych sygnałów, na myśli, emocje, doznania. Życie wymaga zbalansowania obu typów uwagi. Niektóre sytuacje powodują, że musimy być bardziej ukierunkowani na zewnątrz, inne wymagają od nas skierowania uwagi do wewnątrz. Kiedy oglądam film moja uwaga w znacznie większym stopniu jest na zewnątrz, patrzę na ekran, słucham dialogów lub muzyki, ale też w związku z tym co widzę i  słyszę mam pewne doznania, skojarzenia, doświadczam pewnych emocji, które płyną z mojego wnętrza. Zwykle jeden kierunek uwagi jest dominujący dla danej osoby. Podczas pracy nad wykonywaniem form origami uwaga jest zbalansowana – to co wewnętrzne i zewnętrzne zostaje na czas działania zintegrowane.

UWAGA ZEWNĘTRZNA

• wykonywanie zagięć

• obserwacja kartki i efektów naszych działań

• śledzenie diagramu, czytanie instrukcji

UWAGA WEWNĘTRZNA

• myśli

• emocje

• skojarzenia

• doznania

• pamięć

Origami prowadzi do równowagi pomiędzy tym co zewnętrzne i wewnętrzne. Dzięki temu osiągamy spokój, ład, harmonię. Pracując z grupą można obserwować różnorodność stylów uczenia się poprzez pytania jakie zadają dzieci. Wśród uczestników naszej grupy najwięcej zadawało pytanie „Jak mam to zrobić ?” Niektórzy z nich zadawali to pytanie w ciszy, starając się samodzielnie znaleźć rozwiązanie i pokonać napotkaną w trakcie działania trudność. Inni zadawali je głośno i wymagali instrukcji na temat każdego kolejnego kroku. Jeszcze inni pytali „ a co się stanie jeśli zrobię to tak …?” i nagle okazywało się, że omijając reguły wyznaczone przez schematy postępowania wymyślali coś zupełnie nowego. Czasami były to działania zupełnie przypadkowe będące wynikiem nieuwagi, pominięcia jakiegoś kroku. Innym razem był to świadomy wybór. Niektórzy pytali „ co to oznacza ? ” lub „ co dalej ?” Pytania „jak ?” i „co jeśli ?” dotyczą działania, praktyki. Sprzyjają eksperymentowaniu, myśleniu twórczemu, rozwojowi zainteresowań i ciekawości świata. Wydaje mi się origami najlepiej wykonuje jest w ciszy i spokoju. Nie sprzyja temu praca w grupie, szczególnie w dużej grupie, gdzie zawsze pojawiają się pytania, a różnorodność stylów pracy powoduje rozproszenie uwagi. Jednocześnie złożenie bryły złożonej np. z 30 elementów gdzie każdy wykonuje jeden moduł które potem wspólnie łączymy daje duże zadowolenie i w sposób metaforyczny integruje grupę. Origami jest jednak nastawione na pracę indywidualną, niezależną, w ciszy i spokoju. Zdaję sobie sprawę, że schematy nie zawsze dokładnie pokazują sposób wykonania zagięć. No cóż ja sama mam czasem problem z odczytywaniem diagramów, wtedy eksperymentuję, próbuję i za którymś razem udaje mi się osiągnąć pożądany efekt.

A to mój model autorski – pierwszy jaki udało mi się stworzyć. Zamieszczam nieudolnie sporządzony kilka lat wstecz diagram, może kiedyś zrobię film instruktażowy 🙂

Przyjmijmy jako kategorie zainteresowań: ludzie, miejsca, informacje, rzeczy, działania, czas. Na które elementy zwracamy uwagę jako pierwsze? Dwie różne osoby opowiadające tę samą sekwencję zdarzeń zwrócą uwagę na różne aspekty. Origami to przede wszystkim działanie. Ktoś dla kogo ważne są informacje będzie poszukiwał informacji na temat historii origami, informacji o czołowych twórcach origami, nowych diagramów, ciekawych wydarzeń związanych z origami. Dla kogoś kto lubi rzeczy origami będzie gratyfikacją samą w sobie, poprzez możliwość tworzenia różnorodnych, niesamowitych, ciekawych, pięknych rzeczy o niepowtarzalnych kształtach, kolorystyce. Dla takiej osoby bardzo atrakcyjne będzie origami modułowe z jego nieograniczonymi możliwościami twórczymi. Osoba nastawiona na miejsca będzie tworzyć na przykład modele związane z konkretnymi miejscami – na przykład znane budowle, dzieła sztuki, natura… Dla kogoś zorientowanego na czas ważne będzie łączenie origami z rytmem pór roku i tradycji kulturowych. Jest to jedno z tradycyjnych ujęć origami, które w swych początkach było sztuką o charakterze sakralnym, a nieco później weszło do tradycji ludowej. Ktoś taki wiosną może składać kwiaty, motyle, ptaki; w okresie Bożego Narodzenia ozdoby, ornamenty, gwiazdki, postacie z szopki betlejemskiej itp. Dla niektórych osób wyzwaniem jest składanie miniaturowych modeli, dla innych wręcz przeciwnie olbrzymów. Spotkałam się z ciekawym pomysłem składania figur szachowych z papieru. Dla matematyka interesujące będą z pewnością moduły i składanie brył geometrycznych. Niektórzy ludzie nastawieni są przede wszystkim na dostrzeganie podobieństw, zgodności, tego co wspólne. Inni dostrzegają przede wszystkim różnice. W origami zarówno podobieństwa, jak i różnice są ważne. Wykonanie wielu form rozpoczynamy tak samo i dopiero na pewnym etapie następuje zmiana działania. Kiedy składamy z pamięci czasem sposoby składania mogą nam się mylić. Ważne jest tu wyczulenie na minimalne nawet różnice i umiejętność rozpoznawania, zauważania tych różnic. Równie ważne jest dostrzeganie podobieństw, wtedy pewne zagięcia możesz wykonywać w sposób analogiczny do tych, które są ci już dobrze znane i sprawdzone. Osoba nastawiona przede wszystkim na podobieństwa będzie bardziej wytrwała podczas składania i poświęci dużo więcej uwagi wykonaniu modelu zgodnie z instrukcją. Dla osoby zorientowanej na różnice ważne będą częste zmiany aktywności i osiąganie szybkiego efektu. Origami równoważy oba style spostrzegania. Kwadratowa lub prostokątna kartka papieru to zamknięty obszar, niewielki, prosty i być może dlatego dający poczucie bezpieczeństwa. Tu wszystko wydaje się proste i możliwe do ogarnięcia, do złożenia w całość. Granice są jasne i wyraźne, reguły przejrzyste, nie można oszukiwać, być obojętnym, markować pracy. Wartością origami jest to, że trafia w naturalne potrzeby i zainteresowania dziecka. Pobudza jego wyobraźnię twórczą, a jednocześnie wdraża do pracy systematycznej i uporządkowanej.